เคธี่ พยาบาลสาวตกใจมาก ขณะที่เพื่อนร่วมชั้นวิ่งหนี เคธี่ยืนนิ่งอยู่ หัวใจของคุณเต้นแรงและมือของคุณสั่น เกิดอะไรขึ้น? หมาป่ามีบางอย่างอยู่ในปาก ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่หมาป่าควรคาบ มันดูเหมือนสัตว์ตัวเล็ก เคธี่อยากรู้อยากเห็นและละทิ้งความกลัวของเธอไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลสั่งให้อพยพ เคธี่พาหมาป่าไปที่ห้องใกล้เคียงเพื่อคิด เธอพยายามทำเสียงเป็นมิตร เคธี่รู้ว่าหมาป่าไม่ได้พยายามทำร้ายเธอ มันต้องการความช่วยเหลือ เธอจึงหมอบลงเพื่อให้ดูไม่น่ากลัว หมาป่าผ่อนคลายและคราง เคธี่สูดหายใจเข้าลึกๆ เธอได้กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ซึ่งทำให้เธออยากขอความช่วยเหลือ

เคธี่วิ่งเข้าไปในล็อบบี้ของโรงพยาบาล ซึ่งแพทย์และคนไข้ต่างวิ่งหนีเพื่อความปลอดภัย เธอพบห้องที่แพทย์กำลังหลบภัย เธอพูดติดขัด “เราต้องช่วยพวกเขา” เธอกล่าว “เรารอไม่ไหวแล้ว” ถ้ามันสายเกินไปล่ะ?

หมอไม่เปลี่ยนใจ พวกเขาตัดสินใจแล้วปล่อยให้เคธี่อยู่ในโถงทางเดิน เธอรู้สึกว่าสถานการณ์กดดันเธอ สตีฟเห็นความมุ่งมั่นของเธอและตกลงที่จะช่วยเธอ พวกเขากลับไปที่ห้องซึ่งหมาป่าและเพื่อนของมันกำลังรอพวกเขาอยู่

เมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้ พวกเขาก็ได้ยินเสียงหอน เป็นสัญญาณชัดเจนว่ากำลังทุกข์ทรมาน หมาป่าตอบสนอง มันแสดงฟันของมัน เคธี่ลังเล มันคงจะเจ็บท้องคลอด มีช่วงหยุดยาว เธอได้ยินเสียงนาฬิกาเดิน ทุกวินาที ฉันเริ่มกังวลมากขึ้น สัตวแพทย์ขอให้เขาอธิบายลักษณะของสัตว์ เธอให้คำอธิบายโดยละเอียด ในขณะนั้น ประตูเปิดออก และตำรวจก็รีบเข้ามา พวกเขาตรวจสอบห้องอย่างรวดเร็วเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในอันตราย “เจ้าหน้าที่ตำรวจบอกพวกเขาว่า: ‘สงบสติอารมณ์!’ หมาป่าเริ่มเคลื่อนไหว มันเดินไปที่ประตู หมาป่าหยุดและมองไปที่เคธี่ เคธี่เดินตามเขาไปตามโถงทางเดิน หมาป่าเดินด้วยก้าวที่มุ่งมั่น เขาผลักเคธี่ออกจากโรงพยาบาลและเข้าไปในป่า เคธี่เรียกผู้เชี่ยวชาญด้านสัตว์มา เธอเล่าให้เขาฟังว่าเกิดอะไรขึ้น

หมาป่าเดินลึกเข้าไปในป่ามากขึ้น และเคธี่ก็เริ่มกระสับกระส่ายมากขึ้น เธอรู้สึกถูกจับจ้องและหวาดกลัว และได้ยินเสียงแปลกๆ

เสียงนั้นดังขึ้น ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

พวกเขาอยู่ใกล้บ่อน้ำเก่าที่ผุพัง มีบางอย่างตกลงไปในบ่อน้ำและส่งเสียงดัง หมาป่าบอกว่าเขาต้องการให้เคธี่และปิแอร์ช่วยเขาที่นั่น ปิแอร์นำเชือกที่แข็งแรงมาด้วย เขากระโจนเข้าไปในความมืด เคธี่เฝ้าดูเขาทำ หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นทุกก้าวที่ก้าวไป บ่อน้ำนั้นลึกและมืด เธอได้ยินเพียงปีเตอร์ที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง มือของเขาเปียกเหงื่อขณะที่เขาถือเชือก เชือกหลุดจากมือของเขา เธอรู้สึกกลัว เธอมัดปมไว้รอบเอวของเธอ แต่มันไม่แน่น ปีเตอร์กรีดร้องออกมาจากบ่อน้ำ เขาตัวสั่นขณะที่พยายามเปิดไฟฉาย แสงสว่างเผยให้เห็นดวงตาเรืองแสงนับสิบดวง สิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหวในเงามืด

“เคธี่ คุณต้องดูสิ่งนี้!” เสียงของปีเตอร์ดังก้องไปทั่วบ่อน้ำ หัวใจของเธอเต้นแรง พวกมันดูเหมือนสิ่งมีชีวิตประหลาดคล้ายหมาป่า

ปีเตอร์พูดว่า “จำได้ไหมว่าคุณบอกฉันในโรงพยาบาลว่าอย่างไร” เขาได้รับบาดเจ็บ พวกมันอาจมีปัญหาได้เช่นกัน บางทีพวกมันอาจตกลงไปและออกไม่ได้ เราทิ้งพวกมันไว้ที่นี่ไม่ได้

เคธี่พยักหน้า เธอผูกเชือกไว้รอบต้นไม้ เคธี่มองดูสัตว์ตัวเล็กที่ปีเตอร์อุ้มไว้โผล่ออกมาจากความมืด ขณะที่ปีเตอร์หย่อนเชือกลงมา สัตว์อื่นๆ ก็ออกมาจากหลุม สัตว์ทั้งห้าตัวกระพริบตาในแสงสลัว ปีเตอร์และเคธี่นั่งเงียบๆ คิดว่าจะทำอย่างไรดี พวกเขาสามารถรับสัตว์ได้คนละสองตัว แต่ตัวหนึ่งจะต้องไม่มีคนเฝ้า พวกเขามีไอเดีย “หมาป่า!” ​​แคทจาพูด เขาสามารถอุ้มตัวสุดท้ายได้!”

เคธี่และปีเตอร์ใส่สัตว์เหล่านั้นลงในรถเข็น หมาป่าพร้อมแล้ว เคธี่ใส่สัตว์ตัวสุดท้ายเข้าไปในปากหมาป่า และหมาป่าก็ปิดปากของมัน

พวกเขาออกจากป่าและกลับไปที่โรงพยาบาล

สัตว์ตัวที่หกอยู่ที่นั่นแล้ว

เคธี่รีบไปที่ห้องฉุกเฉินและขอความช่วยเหลือ สัตวแพทย์พร้อมแล้วและประเมินสถานการณ์ สัตวแพทย์เปิดประตูและปล่อยให้พวกมันเข้าไป เขาบอกว่าพวกมันมาถึงทันเวลาและช่วยชีวิตสัตว์ไว้ เคธี่ขอคำอธิบายจากสัตวแพทย์ สัตว์เหล่านี้เป็นการผสมผสานระหว่างสุนัขป่าและหมาป่าที่หายาก สัตวแพทย์ไม่รู้ว่าพวกมันลงไปในบ่อน้ำได้อย่างไร แต่พวกมันพิเศษ เคธี่คิดว่าพวกมันต้องการบ้าน ไม่ใช่สัตว์ป่า

ปีเตอร์รู้จักใครบางคนในสถานสงเคราะห์สัตว์ในท้องถิ่น สถานสงเคราะห์สามารถดูแลพวกมันได้ ซึ่งเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีและให้พวกมันมีโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่

เคธี่รู้ว่าเธอตัดสินใจถูกแล้ว เขากำลังพาพวกมันไปยังสถานที่แห่งความสุขที่สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของเธอรักเธอและขอบคุณเธอ และเมื่อ เธอสบตากับพวกเขา เธอรู้ว่าเธอได้พบกับความผูกพันในชีวิตแล้ว

ทางเลือกของเคธี่ทำให้ค้นพบสิ่งที่น่าตื่นเต้น ความมีน้ำใจเชื่อมโยงผู้คนและสัตว์เข้าด้วยกัน