ในวันว่างวันหนึ่ง สิงโตตัวเมียตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้นบนถนน เธอกำลังร้องไห้ นักท่องเที่ยวต่างรีบวิ่งไปเก็บภาพช่วงเวลานั้น แต่เจ้าสิงโตผู้ล่าไม่สนใจพวกเขา จึงจงใจมุ่งหน้าไปหาชายคนหนึ่ง

ขณะที่เธอกำลังเดินเข้ามาใกล้ ชาวบ้านก็เริ่มอุทานเป็นภาษาอังกฤษแบบตะกุกตะกักว่า “ไม่ ไม่!” โดยไม่ได้อธิบายเหตุผล ชายคนนั้นตกตะลึงกับพฤติกรรมแปลกๆ ของสิงโตตัวเมีย จึงอดไม่ได้ที่จะเดินตามเธอเข้าไปในพุ่มไม้ ไม่นานนัก เสียงร้องของเขาก็ดังขึ้น…

เสน่ห์ของช่วงเวลานั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว แสงวาบจากกล้องส่องทางไกลส่องไปทั่วทุกหนทุกแห่ง มีคนกระซิบ ขณะที่คนอื่นๆ กอดเพื่อนแน่นขึ้น พยายามมองดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สิงโตตัวเมียไม่ละสายตาจากนักท่องเที่ยวคนนั้นเลย

ท่ามกลางเสียงอึกทึกและความวุ่นวาย ชายคนนั้นก็เดินตามเธอเข้าไปในพุ่มไม้อย่างมั่นใจ ทันใดนั้น เสียงร้องของเขาก็ดังก้องไปทั่ว ทำให้ฉันหนาวสั่นและรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

นักท่องเที่ยวบางคนรีบวิ่งขึ้นรถบัสด้วยความตื่นตระหนก กรีดร้องราวกับจะสติแตก: “ช่วยด้วย!” – “เราต้องทำอะไรสักอย่าง!”

ขณะที่คนอื่นๆ กำลังถกเถียงกันว่าจะรอหรือจะตามไป ฉันตัดสินใจเดินไปยังจุดที่ชายคนนั้นหายเข้าไปในป่า

แล้วฉันก็ชะงักไป อาจเป็นเสียงร้องขอความช่วยเหลือ หรือเป็นแค่เสียงสะท้อน… แต่ทว่า เสียงนั้นเป็นเสียงของคน ฉันตั้งใจฟัง

ฉันหวังว่าจะได้ยินเสียงทุกเสียง ฝันว่าจะเจอคนที่หลงทางในป่า… หรือสิงโตตัวเมีย ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายทั้งหมดนี้

ฉันเดินมาถึงที่โล่ง แดดอ่อนๆ ทำให้ผิวฉันอบอุ่น แม้ในขณะนั้นจะมีความตึงเครียดอยู่บ้างก็ตาม

และเขาก็อยู่ตรงนั้น ชายคนหนึ่ง นั่งลงข้างๆ สิงโตตัวเมียตัวเดิมอย่างสงบ ซึ่งตอนนี้ดูสงบลงมาก

เธอสะบัดหางอย่างประหม่า สายตาของเธอแสดงออกถึงความกังวล

“เธอกำลังพยายามพูดอะไรบางอย่าง” เจมส์พึมพำพลางแตะคางของเขา “เธอต้องการความช่วยเหลือ”

เราค่อยๆ เดินตามสิงโตตัวเมียไปอย่างระมัดระวัง ปีนข้ามรากไม้และซ่อนตัวอยู่ใต้กิ่งไม้ ราวกับว่าเธอรู้จักเส้นทาง การเคลื่อนไหวของมันบ่งบอกถึงความต้องการอย่างแรงกล้าที่จะพาเราไปที่ไหนสักแห่ง

เธอก้าวข้ามลำธารราวกับลูกธนู โดยไม่ทิ้งน้ำกระเซ็น

“เอาล่ะ ถึงตาเราแล้ว” เจมส์ยิ้มกริ่มพลางเดินเข้าใกล้ริมฝั่ง

สิงโตตัวเมียเร่งฝีเท้าขึ้น และสิ่งนี้ก็ถูกส่งมาถึงเรา เราไม่ลังเลที่จะตามเธอไปอีกต่อไป

ต้นไม้ล้มใกล้ๆ กลายเป็นที่พักพิงชั่วคราว ลำต้นขนาดใหญ่และกิ่งก้านที่พันกันยุ่งเหยิงราวกับกระท่อม

สิงโตตัวเมียหยุดอยู่ตรงนั้น พฤติกรรมของมันบ่งบอกอย่างชัดเจนว่า สถานที่แห่งนี้สำคัญ

แสงอาทิตย์สะท้อนกับแสงจ้าของโลหะ ท่ามกลางเชือกที่พันกันยุ่งเหยิง…

สิ่งที่เราเห็นทำให้เรารู้สึกหนาวสั่น

สิงโตตัวเมียพาเราไปยังที่ที่ลูกสิงโตดิ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ติดอยู่ในกับดักของพวกพรานล่าสัตว์

ปมที่หลุดออกมาแต่ละปมคือชัยชนะเล็กๆ เมื่อลูกสิงโตแต่ละตัวรอดชีวิต แม่สิงโตก็ดูเหมือนจะ สงบลง ราวกับหายใจได้สะดวกขึ้น

และแล้วปมสุดท้ายก็ถูกคลายออก ลูกสิงโตก็วิ่งไปหาแม่พร้อมกับเสียงร้องอันแสนสุข

– ดูสิ พวกมันปลอดภัยดี!

– เราทำได้ – เจมส์แทบจะเก็บอาการไม่อยู่

เราเฝ้ามองครอบครัวกลับมารวมกันอีกครั้ง และภาพแห่งความรักนี้กลายเป็นยาใจที่อ่อนโยนสำหรับเรา

สิงโตตัวเมียมองมาที่เราด้วยความกตัญญูจนทำให้เราอบอุ่นไปถึงแก่นแท้

เธอเดินเข้าไปหาลูกสิงโตและค่อยๆ แนบชิดกับลูก ราวกับกำลังแสดงความกตัญญูด้วยทุกอณูของร่างกาย